غــــمــــگــــیــــنــــم

 

غــــمــــگــــیــــنــــمــــ

 

 

 

 

 

هـــمــــا نـــنـــد دلقــــکی کـــه روی صـــحنـــه چشــــمش به عشـــقـــش افــــتاد

 

 

 

 

کــــه بــــا معــــشوقــــش بــــه او مــــی خــــند یــــد نــــد

بـــــاور کـــــنـــــــ

پـــلکـــهای مـــرطـــوبـ مـــرا بـــاور کـــنـــ

 

 


ایـــن بـــارانـ نـــیســـت کـــه میـــبارد

 

 


صــدایـ خـــستــه ی مــنـ اســت کـــه از چـــشمــانــمـ  بــیــرونـ  مــی ریــزنــد

ســـلا مـــتـــیـــه روزی کـــه . . . .

ســـلا مـــتـــیـــه روزی کـــه مـــن ســـفـــیـــد پـــوشـــیـــدمــــــ

 

 

 

 

دوســـتـــو آشـــنـــاهـــام ســـــــــیـــــــــاه

نــمـــــیـــدانــــی

نــمـــــیـــدانــــی

 

چــــه دردی دارد

 

 

وقـــتـــی

 

حــــــالـــم

 

 

در واژه هــــا هــــم نــمــی گــنــــــجــد

بـــیــــــکــــــس

شـــبـــ  خـــوابیــــدی تـــــویــ  تـــخـــتــت  و هـــی  قــل مــیخـــوریـــــــــــ

 

 

بــعــد  گــوشــیتـــو بــر مــیداریـــ  و مینــویــسیـــ  خــــوابــمـــ  نــمیـــبرهـــــــــــ

 

ســـــــرد   مــــــیشـــیـــــــــــ

 

 

بـــغــــضـــ   میــــــشیـــــــــــــ

 

 

خـــــرد  مــــــیشـــــــــیــــــــــ

 

 

وقتــــــیـــ  کـــهـــ  مــیـــبــیـــنــیــــــــــ

 

 

هیچـــکـــســـو نـــداریـــ  کــه  اینـــو واســـشـــ   بـــفــر ســـتیـــــــ

خـــــدایـــــا

خـــــدایـــــا

 

 

 

حـــــواســـــت هســـــتـــــــــ

 

 

صــــدای هــــق هــــق گـــــریــــه هـــــاــــیم از گــــلــــویــــی مــــی آیــــد کــــه

 

 

تـــــو از رگـــــش بـــــه مـــــن نـــــزدـــــیکـــــتریــــــــــ