قــلــــبم را عــــصــــب کــــشــى کــردم
دیــــگر نــــه از ــــسردى نــــگاهــــى مــــیــــلرزد نــــه از گــــرمــــى آغــــوشــــى میــــتــــپد
کـــــودکـــی انـــد یـــشیـــد
کـــه خـــدا چـــه مـــیـــخـــورد؟
چـــه مـــی پــوشـــد؟
کـــجـــا مـــنـــزل دارد؟
نـــدایـــی آمـــد: او غـــم بـــنـــد گـــانـــش را مـــیـــخـــورد
گـــنـــاهـــانـــشـــان را مـــی پـــوشـــد
و در قـــلـــب شـــکـــستـــه ی آنـــان ســـاکـــنســـتــــــ
چــــه حــرف بــــی ربـطــیــــســــتــــــ
کــــه مــــرد گــــریـــــه نمــــــــی کــــنـد
گــــاهــــــــی آنقــــدر بغـــــض داریــــــ
کــــــه فــــقـــــط بــــایــد مــــرد بــاشــــــی
تــــا بتــــوانی گــــریــــه کــــنـــــی
آره این روزا مــیـــگــذره